Śmierć naszego najbliższego przyjaciela nadal jest dla nas bardzo trudnym przeżyciem. Pod wpływem tego wspólnego doświadczenia i obserwacji współczesnych sposobów przeżywania żałoby, powstał projekt tej wystawy. 

Tana tana… odnosi się do boga śmierci Thanatosa i toposu danse macabre, alegorycznego tańca, którego przedstawienie

 w sztukach plastycznych silnie rozwinęło się w okresie późnego średniowiecza. Ten, i inne pojawiające się wówczas motywy, jak hybrydy, maszkary w architekturze, czy fantastyczne stwory, wyrażały lęk przed śmiercią. Współcześnie, proces żałoby przeniósł się do świata wirtualnego, a dawne rytuały jak wynoszenie ciała zmarłego na widok publiczny, zostały zastąpione przez aktywność 

w mediach społecznościowych. Pozostałości po dawnych religijnych rytuałach zaczęły się mieszać z aktualnymi nekro-trendami. 

Lekkość charakteryzująca współczesne technologie skonfrontowana z ciężarem tematu śmierci, przywodzi na myśl motyw danse macabre. Posiada podobną dwuznaczność; jako motyw ikonograficzny powracający od XIV wieku, często łączył dowcipną, niezobowiązująca formę przedstawień z trudną, eschatologiczną treścią. 

Zgodnie ze średniowiecznym toposem, Tana tana… ma oscylować pomiędzy sacrum a profanum, powagą a zabawą, tragizmem 

a komizmem. 

Co składać się może na współczesne rozumienie śmierci? Jak dziś można z nią „zatańczyć”?